Een vervelend gevoel eerste klas.
Iets waar ik al voor zover ik me kan herinneren mee worstel. Twijfel aan mijn kunnen, twijfel aan mijn keuzes, twijfel aan mijn doelen en ambities. De ene keer rotsvast overtuigd en luttele minuten later weer plussen en minnen naast elkaar oplijsten.
Faalangst, schrik om te ontgoochelen en vooral schrik om door de mand te vallen. Het Imposter Syndrome in zijn puurste vorm. People pleaser pur sang.
Twijfelen aan mijn mama-zijn, geef ik mijn jongens werkelijk alles van mezelf? Bied ik hen de juiste houvast in hun groeiproces? Bén ik er genoeg? Kan ik voor hen de basis bouwen voor hun oh zo belangrijke toekomst?
Twijfelen aan mijn vrouw-zijn in alle dimensies. Als partner, vriendin, zus, dochter en het niet te vergeten fysieke aspect.
Zal ik wel altijd genoeg zijn voor mijn soulmate? Het wankelende zelfbeeld na 2 maal de eer te mogen hebben nieuw leven te laten groeien. De billen met cellulitis, de niet meer zo strakke en platte buik, de vleugeltjes onderaan de bovenarmen. Zaken die ik voor anderen vaak onzichtbaar meezeul in de bovenkamer die dagelijks overuren draait.
En daarnaast uiteraard ook de twijfel of ik op professioneel vlak voldoende capaciteit heb om me nieuwe zaken eigen te maken. De onrust die ontluikt als ik mezelf betrap op fouten. Zoeken naar oplossingen voor problemen die er nog niet zijn, ik zou er een Master kunnen in hebben als die bestond.
En zo raakt de cirkel rond. Ik maak het mezelf uiteraard lastiger dan het hoeft te zijn. En dat besef sijpelt mondjesmaat binnen naarmate mijn levenservaring groeit.
Het gevoel is met momenten verontrustend en confronterend maar heel soms durf ik er de schoonheid in zien.
Zoals ik zei, Mr. of Mevr. Twijfel, het is hoe je het zelf wenst in te vullen, is al jarenlang mijn metgezel en bracht me wel tot waar ik nu sta. Misschien is dat dan toch niet zo’n vreselijke gedachte…
