Dankbaar

15 februari.

‘t zal altijd zo’n dag zijn, eentje waar ik tegenop zie.

Eentje die de rest van het jaar even helemaal wazig maakt.

De mensen die me goed kennen weten ondertussen dat ik een hopeloos vat vol emoties ben, een gevoelsmens als het ware met een zesde zintuig.

Als je me dus ziet op 15 februari, vraag me dan liefst op die dag niet hoe het gaat, want dan gaan de sluizen gegarandeerd open.

Ondertussen is het bijna 2 (!) jaar geleden dat die zwarte zaterdag me een schop onder de kont gaf. Vaker genieten, me niet laten kennen, bewust beseffen wat ik héb en hoeveel liefde er rond mij in overvloed aanwezig is. Ik beloofde het mezelf.

Zeker nadat Tom, omsingeld door machines en draadjes en al wie hem liefhad me aansprak. “Zeg Annelies, hou u sterk hé”. Met een glimlach keek hij me aan wetend dat het zijn laatste uren waren, moegestreden, klaar om alles los te laten.

En toch, toch word ik nog te vaak meegezogen in de realiteit van de race waarin ik mezelf maar al te snel verlies. Nog vlug even dit, nog snel even dat. En voor ik het weet tikt de kalender al weer een half jaar verder aan.

De laatste maanden ontgoochel ik mezelf geregeld omdat mijn ongeduld en onverdraagzaamheid meer dan anders de bovenhand nemen.

En dan komt het, de dankbaarheid dat ik nu wél besef dat het zo niet hoort.

Tom, het is k*t dat het door jouw verlies duidelijker werd voor mij. Maar ik ben blij dat je me dit kon meegeven. Zo is jouw lege plaats niet voor niets geweest.

En aan jullie die het lezen…

Neem de tijd voor liefde, neem de tijd voor geluk, neem de tijd voor gezondheid, neem de tijd voor tijd. Anders passeert deze geruisloos aan je voorbij.

Slagen lukt niet elke dag, maar al is het een keertje vaker dan anders, dan is ‘t al goed. Niet?