Hoogsensitief?

Lang geleden zeg.

Dat ik nog eens mijn gedachten in kaart bracht, in kaart schreef in mijn geval…

Het ligt aan de supersonische snelheid waaraan de tijd aan ons voorbijvliegt denk ik.

Of eerlijk, soms komt het gewoon niet.

Ik ben niet de grootste prater en hou al het voelen te vaak voor mezelf. Introvert als het ware.

De enige die een glimps van mijn zorgenmolen opvangt, dat is Thijs. Mijn rots, mijn schouder en degene die door mijn gemetste muren kan breken. Ook al moet hij er soms eens de sloophamer inzetten. Hij probeert, zo ontzettend hard. Maar ik geef toe dat ik het niet altijd toelaat. Niemand. Schrik voor reactie. Beschermend voor mezelf en mijn omgeving.

Met de tijd mee probeer ik vaker dan anders inzicht te krijgen in mijn denken en voelen. De oorzaak van die pogingen ligt bij mijn kleinste en tegelijk grootste schatten Finn en Raff. Ik wil hen begrijpen, in hun hoofd kunnen kruipen om te weten hoe, wanneer en wat ik voor hen moet zijn. De speurtocht naar mezelf begon voornamelijk na de komst van Raff. Sindsdien heeft Finn een heel moeilijke tijd gehad. Het ik-tijdperk was voorbij en werd nu wij. Hij worstelt met emoties. Wij worstelden mee en zagen kanten van elkaar en Finn die we misschien liever in het donkerste hoekje van de kamer hadden gelaten.

Welkom in mijn wereld kleine jongen. Het woord hoogsensitiviteit is al een paar keer gevallen. Hij checkt veel eigenschappen af, en hoewel het me enigszins rust gaf de puzzelstukjes te zien vallen hoe vaker ik precies terug afwijk van het “label”. Kan hij niet gewoon mens zijn met de meest alerte voelsprieten, dacht ik nog? We lijken griezelig veel op elkaar, die kleine Einstein en ikzelf.

Hij zei vandaag: ik vond het spelletje in de klas niet leuk, de kindjes maakten te veel lawaai. Een deken van herkenning viel over mijn schouders. Rust is wat ons typeert en wat ons aantrekt. Genegenheid, kalmte, gevoel, aandacht.

Soms zou ik zelfs even off the grid willen gaan. Gewoon, zetel induiken, de dikste plaid en doen alsof die plek het universum is. Laat me maar alleen. Weg van de eeuwige interne rush in de bovenkamer. De oorverdovende stilte laten overmannen.

Maar de realiteit haalt me altijd in en lacht meedogenloos terwijl ze me voorbijsteekt.

Don’t get me wrong, ik ben gelukkig, overdonderend gelukkig met al mijn rijkdom.

Soms is het alleen veel, veel alleen, alleen met alles in mijn hoofd.

Dan is het de tanden op elkaar, bijten en terug vooruit kijken. Of misschien is het nu toch tijd om even stil te staan?

Doemscenario’s bij de vleet over mijn jongens. Zoeken naar manieren hoe ik de fysieke pijn van iemand heel dichtbij zou kunnen verzachten of er toch voor zou kunnen zorgen dat het niet nog eens jaren aansleept zijn kleine voorbeelden van wat speelt. Alles en iedereen op de eerste plaats en de schreeuw om aandacht van eigen geest en lichaam vakkundig negeren.

Ik ben meester in de schijn hoog houden voor mijn omgeving maar thuis is dat masker geen fluit waard. Thijs en ik zijn verbonden, op de een of andere manier breekt hij door mijn barrières. Hij is mijn safe haven, mijn thuis, mijn panic room als de buitenwereld dreigt me van m’n sneakers te blazen.

Het is een heel grote stap om dit van me “af” te schrijven en misschien verrassend voor mijn omgeving, of ik hoop verhelderend? Dit ben ik, Annelies, rauw en ongefilterd. Niet luidop maar wel met woorden. Hoogsensitief of gewoon alerte voelsprieten? Nice to meet you….

Eneuh ik ben OK. Gewoon meer één en vooral eerlijker met mezelf.

En om af te ronden met een cliffhanger... ons grote nieuws heeft wat vertraging. Iets met verbouwingen, fulltime jobs, kids en heel wat andere zaken. Maar het komt, het komt!