Maanden op voorhand dagdromen over een ongekende plek waar ruimte is om nieuwe herinneringen te creëren.
Denken aan hoe het zal zijn en wat zal komen.
Hunkerend naar de gezelligheid van samenzijn zonder meer. Zonder verplichtingen, zonder verantwoordelijkheden en vooral zonder mondmaskers en veiligheidsregels, dat was het summum van ons oorverdovend, stille plekje in Thiviers. Een boerderijtje omringd door groen, hoe schoon kon het zijn.
Het waren de onbewaakte momenten die het voor mij deden.
Finn die bestudeert hoe zijn tractortjes elke oneffenheid op de oude, donkere plankenvloer trotseren. Raff die van op een veilige afstand zijn broer op zijn beurt bestudeert, elke beweging, elk geluid in zijn kleine lijfje absorberend.
Buiten leven, van de eerst zonnestraal tot het moment wanneer de heldere sterrenhemel tevoorschijn komt. Ik zou er voor tekenen, voor altijd.
De heerlijke temperaturen die lang na bedtijd nog nazinderen op mijn huid.
Onder de bomen door, in de schaduw, de zon haar weg zien zoeken tot ze toch een doorgang vindt tot op het blonde, wilde haar van Finn. Raff die zijn neusje optrekt en zijn donkere kijkers lichtjes dichtknijpt wanneer een warm briesje zijn wangetjes passeert. Zichtbaar genietend.
Thijs en Finn die hun ingebeelde fietsparcours schuddend en schaterlachend op en af rijden.
De houten vloer in het oude huis onder onze voeten horen kraken. Hier werd reeds geleefd, en dat voelde je.
Het bevrijdende om even niets te moeten maar gewoon te zijn.
Bij onze terugkeer zag ik ter hoogte van Parijs de zon achter de wolken verdwijnen om voorzichtig te gaan piepen op een ander werelddeel waar de dag kon beginnen. Ze tekende een gouden lijntje af op de laatste wolk die voor haar verscheen. Grillig, maar zo schoon dat het eigenlijk ontroerend was.
Een beetje de definitie van hoe we het laatste jaar en een half hebben beleefd.
Een bewogen periode met hier en daar ruwe, gouden randjes.