Dat mijn bevallingen niet van een leien dakje verliepen is een understatement. Hoewel ik weet dat er vele verhalen met een minder goede afloop bestaan, maakt het beide ervaringen niet minder intens. Finn en Raff lieten 10 dagen op zich wachten waardoor ik nooit zal ervaren hoe een bevalling spontaan begint. Een inleiding is iets waar je je praktisch wel kan op voorbereiden maar fysiek en emotioneel blijft het gissen naar wat komen zal.
Finn liet me eerst 3,5u puffen en zweten om slechts 5cm ver te komen. Ondanks dat de weeën zich om de 30 seconden aanboden, bleef jij gezellig zitten. Een epidurale bracht verlichting om op krachten te komen voor de resterende uren. Je besloot echter om je dan ook nog even te draaien... sterren kijken, dat wilde je doen. Na 11u kwam je uiteindelijk scheef en snel de wereld in. Een voorbode voor je onbezonnen zieltje waarmee je nu onze dagen vult. Je krijste de hele kamer bij elkaar en maakte van ons voor het eerst mama en papa.
Raff daarentegen vond het nodig om er nog een schepje bovenop te doen. De kaap van 10 dagen over tijd gaan werd ook met gemak gehaald. ‘s Morgens kreeg ik eerst medicatie om de baarmoederhals in te korten, maar dat kon je niet opjagen. Zelfs weeëenopwekkers kregen je niet in beweging. Dan maar je veilige cocon doorprikken en je heilige water laten wegvloeien in de hoop dat jij zou volgen. Dit bezorgde me de onmenselijke pijn waarvan enkel een vrouw weet hoe die voelt waardoor de keuze voor een epidurale prik snel werd gemaakt. Raff voelde zich echter te erg in het nauw gedreven door alle veranderingen in zijn veilige haven en liet dit weten op een manier waarvan je denkt, nu is het voorbij.
Ik had een bloeddrukval en de eerder zo rustige vroedvrouwen transformeerden in hyperalerte levensredders. Jouw hartslagje en die van mij donderden de dieperik in. Het was kantje boord... de paniek die te lezen stond in Thijs zijn blik was er 1 die voor altijd zal blijven nazinderen. In een mum van tijd werd ik heen en weer gezwierd in mijn steriele ziekenhuisbed en werden er allerlei medicijnen in mijn infuus gespoten. Niets hielp... de vroedvrouw probeerde mij met haar vastberadenheid te kalmeren want de paniek nam het ook bij mij over. Dat terwijl ze onze gyneacoloog opbelde en zei: “U moet nu komen, NU!! Het is dringend!” De moed zonk in mijn schoenen. Op dat moment werp ik een blik op de monitor die onze hartslagen digitaal naast elkaar liet lopen en zie ik alarmerend lage cijfers staan, wazig, maar ze kwamen helder binnen.
De gynaecoloog stormde binnen en ik gleed weg. Verder herinner ik me weinig van wat volgde.
Het eerste heldere moment was er een van tranen, hand in hand met Thijs en de gynaecoloog. Thijs met een machteloos grimas dat zijn angst om ons te verliezen verraadde. De gynaecoloog die me geruststelde en de nodige uitleg gaf van waar we net doorheen gesparteld waren.
En dan eerst rust, alle medicatie die de weeën opwekte stopzetten om mijn lichaam terug ontspannen te krijgen. Een blijvend opgespannen baarmoeder was de boosdoener. Er was toen voor de eerste maal sprake van de kans op een spoedkeizersnede. Gezien de hartslag bleef schommelen kreeg Raff een monitor rechtstreeks op z’n hoofdje. Je liet je echter niet opjagen en ik kreeg de instructie om voor ongeveer 3 uren in een soort van Buddhahouding te gaan zitten en met behulp van de zwaartekracht je uit je nestje te lokken. Na een lange dag van bijna 10u kon het plots niet snel genoeg gaan. 2 x duwen en je liet je longetjes opvullen met zuurstof om het vervolgens uit te schreeuwen dat je er was. Compleet, zowel jij als ons gezin, helemaal compleet.
